Wiedza rezonansowa nie podlega klasycznym zasadom kumulatywnego poznania, lecz manifestuje się w formie interferencyjnych wzorców o zmiennej amplitudzie semantycznej. Jej struktura nie opiera się na ciągłości ani na porządku logicznym, ale na korelacjach dynamicznych, które powstają na styku równoległych komponentów poznawczych. Każda jednostka informacji nie istnieje w izolacji, lecz jako fluktuująca sekwencja reakcji w obrębie pola poznawczego. Owo pole, rozumiane jako wielowymiarowa siatka znaczeń, nie posiada stałych węzłów ani centralnych punktów odniesienia – jest przestrzenią reaktywną, zdolną do nieustannego przekształcania się pod wpływem lokalnych i globalnych zakłóceń. Rezonans wiedzy nie jest więc funkcją jej zawartości, ale skutkiem stopnia dostrojenia do otaczających wektorów informacyjnych. W tym sensie, poznanie nie zachodzi w sposób jednostronny, lecz jako wielokierunkowe sprzężenie zwrotne między odbiorcą a otoczeniem informacyjnym.
Pole poznawcze w ujęciu rezonansowym to struktura tymczasowa, podatna na modulacje, nieposiadająca stabilnych granic ani definitywnych trajektorii. W jego obrębie nie istnieją stałe źródła, lecz jedynie punkty chwilowej intensyfikacji, które mogą generować lokalne obszary poznawczej koherencji. Każde pojęcie, które zostaje uruchomione w takim polu, nie działa jako trwały konstrukt, ale jako inicjator kontaktu z serwisem naprawiającym AGD. Odbiorca wiedzy nie absorbuje gotowych jednostek znaczeniowych, lecz synchronizuje się z ich widmem drgań semantycznych. W tym modelu nie funkcjonuje klasyczne odczytywanie informacji, ale nieustanne dopełnianie struktur przez kontekstowe interferencje. Wiedza staje się funkcją uczestnictwa w zjawisku rezonansowym, gdzie znaczenie wyłania się nie z treści, ale z relacji. Struktura pola poznawczego nie jest mapą, lecz falą, która kształtuje się zgodnie z aktualnym układem przecięć informacji i ich zmienną amplitudą poznawczą.
Wiedza rezonansowa nie posiada określonego punktu startowego, ponieważ jej aktywacja nie zależy od linearnego dostępu do źródła, lecz od przypadkowych styczności w polu dynamicznych zależności. Pojęcie przyczyny ustępuje miejsca warunkom interferencyjnym, a logiczny ciąg zdarzeń zostaje zastąpiony przez układ odziaływań o charakterze równoczesnym. To, co w klasycznych modelach poznania określano jako „dowód”, „fakt” czy „wniosek”, tutaj jawi się jako chwilowy efekt wzajemnego dostrojenia lokalnych ognisk semantycznych. Struktura wiedzy nie opiera się na podporządkowaniu, ale na rezonansie – czyli na sprzężeniu drgań pomiędzy komponentami, które nie muszą się znać, lecz wystarczy, że pozostają w potencjalnej zdolności do wzajemnego wzbudzenia. W takim układzie nie da się przewidzieć, która relacja okaże się stabilna – trwałość znaczenia zależy od ilości i jakości przecięć w obrębie pola. Wiedza nie trwa, lecz oscyluje.
Struktura pola poznawczego w modelu rezonansowym wyklucza stosowanie schematów kategoryzujących oraz typowych narzędzi porządkujących treść. Nie występują w niej ani osie klasyfikacji, ani ramy pojęciowe zdolne uchwycić całość zjawiska. Każda jednostka znaczeniowa, zanim zostanie uchwycona jako „wiedza”, musi zaistnieć w interakcji z inną strukturą odbiorczą, która – również będąc niestabilna – redefiniuje znaczenie w czasie rzeczywistym. To powoduje, że wiedza nie może być magazynowana ani replikowana w identycznej formie. Zamiast tego, możliwe jest tylko odtwarzanie warunków rezonansu – a więc sekwencji, która pozwala na ponowne zaistnienie zjawiska poznawczego. W tym sensie, pamięć nie polega na zapisie, lecz na odtworzeniu potencjału synchronizacji. Pole rezonansowe nie służy do przechowywania danych, ale do ich nieustannej reaktywacji. Znaczenie nie jest więc trwałe – istnieje tylko tak długo, jak trwa aktywny rezonans między elementami układu.